...Może czas przedstawić dwie osoby, których bym nie poznała, gdyby nie sopocki UTW i które wniosły do mojego życia coś nowego, dzięki nim inaczej widzę to co było, co jest i co jeszcze może się wydarzyć.
Z natury jestem samotnikiem i najbardziej odpowiada mi towarzystwo własnej osoby... ale kilka lat temu zrozumiałam, że czegoś mi braknie... czegoś widzieć żądam... że oprócz siebie samej - brakuje mi innego człowieka..!
Najpierw poznałam Przemka - mojego wykładowcę...
Młody i niepozorny z wyglądu - nie zapowiadał swoją obecnością niczego nadzwyczajnego...
Ot, pacholę... chudzinka taka ale z głową pełną wiedzy i pomysłów- tylko co tam mnie do niego..?
Co mu zawdzięczam..? Może to, że stałam się bardziej "JA"... to, że wzięłam się za bary z moim lękiem, wieloma kompleksami i wygrywam tą bitwę, i to jeszcze, że -może całkiem nieświadomie- wskazał mi kilka - (do tej pory dla mnie zamkniętych) - drzwi, które udało mi się wyważyć paroma kopniakami... i teraz nie boję się iść dalej.
Następna była Dana. Jak na seniorkę zbyt młoda...takie nieprzeciętne 50 + vat. Kobieta o silnej osobowości, uparta w sobie i otwarta na innych, żwawa i czasem humorzasta ale pełna energii i pomysłów... baba z sercem na dłoni.
W obliczu choroby, która zabija setki tysięcy osób- pokazała, że jest silna kiedy trzeba... ale miewała też chwile słabości. Potrzebowała wsparcia ale i sama była (i jest) wsparciem dla innych...
No i uśmiecha się teraz coraz częściej- tak jak i ja.
