74- Nasza Lidia... czyli: rak-nie wyrok

        Lidię Dysarz poznałam kilka lat temu.   Odbieram ją jako osobę miłą, uśmiechniętą, rozgadaną, aktywną  i kipiąca energią.  To, taki  rodzaj człowieka, który jest w wielu miejscach jednocześnie.
        Po raz pierwszy spotkałyśmy się na sopockich targach seniora, gdzie  wręczała mi nagrodę za wygraną próbę pamięciową.

 Potem na happeningu "Kwiaty Europy"... gdzie wręczała mi książkowy upominek.

  Mimo że była nauczycielką w liceum, to również seniorów miała w kręgu swojej aktywności.
Organizowane dla nas podróżnicze wieczorki p. Misterka w P.G.S raz w miesiącu- (często z literackim załącznikiem)... to też jej sprawka...

Czytanie Sienkiewicza przed galerią ... tam również nie mogło jej zabraknąć...
Bo ta kobieta była wszędzie- i tak powinno być w dalszym ciągu..!

Często spotykałyśmy się na korytarzach II L.O i niejednokrotnie towarzyszyły temu koleżeńskie przytulasy.
I ten błysk w jej oczach gdy rzekła: "U nas było fajniej niż w U3- bo my mieliśmy t r u p a"... (dotyczy któregoś  dnia otwartego w L.O. )
   Jak tęsknię do tych skromnych srebrnych iskierek radości, co to je do dziś wspominam  z sentymentem a które zrodziły się między dwiema zupełnie  obcymi sobie kobietami... 

              
                             LIDIO... MUSIMY TO POWTÓRZYĆ...!!!

 a tymczasem...
http://www.tokfm.pl/Tokfm/7,103094,23435745,uczniowie-chca-uratowac-chora-na-raka-nauczycielke-szukaja.html

https://www.facebook.com/IILOSopot/videos/1046565198848027/