91- Kolejna konferencja...

Kota z rządem temu, kto policzy na ilu konferencjach byłam w ciągu ostatnich trzech lat.
Ta ostatnia w ECS w Gdańsku... odbyła się stosunkowo niedawno.

Na scenie Przemysław wylicza sponsorów a ja przymykam oczy i robię rachunek sumienia z czasów mojego dzieciństwa. 
   Jakby to było dzisiaj... zielone ławki z dziurką, temperówka z żyletką, rozwidlona stalówka w drewnianej obsadce wciąż brudny kałamarz w tekturowym tornistrze, biały kołnierzyk... a za brak tarczy na rękawie można było dostać trzciną po łapach...

       Minęło prawie 60 lat i zmiany powinny być bardziej niż widoczne .... tylko, czy kształt i kolor  ławek oraz to co wisi na klasowych ścianach można nazwać pozytywnymi zmianami w szkolnictwie..?
    Czy nie trzeba zajrzeć głębiej, zburzyć skostniałe mury systemu i zacząć budować od nowa...no i odrobinę mądrzej ?

  Donald Dervishi  nauczyciel z Albanii pokazał że w jego kraju szkolnictwo nie zawraca serc ni głów tym, którym zawracać  powinno...  Na slajdach zobaczyłam dzieci w jego wiejskiej szkole, które uczą się nawet podczas deszczu.... pomimo że sufit i dach wygląda jak po bombardowaniu.

  Nauczyciel Adam Ziaja uczy  poprzez podróże  a Piotr Milewski  twierdzi, że gry są wspaniałym pomocnikiem w edukacji...
 
       Wtedy uświadomiłam sobie, że ich pomysły nie są mi obce.
Wprawdzie w moim przypadku są one okrojone z realiów i przestrzeni ale jakże wygodne bo dają się zamknąć w domowych pieleszach.
     Minęło kilka dekad od wiosny gdy łaziłam po rzymskich uliczkach próbując zajrzeć do niektórych budowli ale tylko niewyraźne fotki łączą mnie z tamtym okresem...
      Natomiast dzięki graniu  na konsoli mogę wejść tam  gdzie wtedy wejść nie było mi dane.
To dzięki grom mam okazję podziwiać  z bliska misterne zdobienia w Panteonie,  majaczący za plecami Zamek Anioła mieć na wyciągnięcie ręki czy w Koloseum postawić stopy na placu gdzie gladiatorzy walczyli by przeżyć...
       Pewnie ktoś mi zarzuci, że to tylko gra , ale gdy ma się tyle lat i taki stan zdrowia jak ja- to nie powinien dziwaczyć lecz cieszyć się poznawaniem niedostępnego...
       Jako turystka na rzymskich ulicach byłam zaledwie pyłkiem w tłumie... natomiast jako gracz- jestem zdobywcą... Też spróbujcie.

Gdzieś w połowie obrad znalazł się czas na lunch i pamiątkową fotkę... Patrzajcie, podziwiajcie...
 i  nie próbujcie udawać, że nie zazdrościcie.

90- Halloween i baśnie...

    Byłam dzieckiem, gdy mój brat wykradał ojcu dynie z ogrodu i wycinał im szczerbate gęby by w  środku palić świece (przeznaczone na kolędę).
Potem dostawał w skórę za marnotrawstwo a i tak co roku wszystko się powtarzało.
Dlaczego o tym wspominam..??
Bo teraz - po 60 latach-okazuje się, że Halloween to nowinka z Ameryki a demoniczne świętowanie i przebieranki,  powinny być zakazane.
ZAKAZANE...! Takie hasło, jest niczym paliwo rakietowe dla siedzącego we mnie buntownika. 

Środa- 30 październik.
Wskoczyłam w jeansowe rybaczki, koszulkę z Woodstocku z ogromną kolorową pacyfą
 i założyłam  biblijne skarpety... by pójść na filozofię  przebrana za Gender.

 Przemysław wyrobił się z wykładem szybciej niż zazwyczaj, bo mieli się zjawić niezwykli goście czyli Łowcy Słów.

       Elżbieta i Groszek zajmują się opowiadaniem baśni z wielu zakątków świata...
Nie będę o tym pisać, bo aby  wejść w klimat- trzeba tam być i na własne uszy usłyszeć.
      Mam nadzieje, że Ela wraz z Groszkiem któregoś dnia znów staną na mojej drodze...

 

        To było nieco dziwne - bo niecodzienne... ale w naszej "piwnicznej izbie" już mało co może mnie zaskoczyć. Nawet to, gdyby do klasy wtargnęła rodzinka tuptających jeży...

Kilka dni później okazało się, że sala U3 kocha jeże...


 

89- Kto ci pozwolił odejść..?

     Ostatnia środa czerwca... Na dworze prawie 30 stopni a ja - wbrew rozsądkowi-wybrałam się do synagogi po raz czwarty.
     Z każdą kolejną wizytą - wynoszę coś nowego..
 Nie spodziewałam się, że w pełnym słońcu mroczna Nemezis wyciągnie swoje łapska i zabierze to, co do niej nie należy.
  Gdy Jakub nawijał o miejscu kobiet w Judaizmie - zjawił się posłaniec hiobowych wieści...
 To nie miało tak być.. jeszcze nie teraz... Ja się nie zgadzam.! ! !
 Prawda dotarła do mnie po paru godzinach i dopiero wtedy zabolało mocniej.
 Teraz siedzę i  stukam w klawiaturę a moje JA woła, że dokonano złych wyborów...
 Jutro pewnie ktoś zadzwoni i powie, że się pomylił... że czegoś nie zrozumiał...

  Niestety... zostawiłaś wszystko... nas, ból, swoje niepewności i rozterki, niewypłakany żal i niewyśmiane radości...   Odeszłaś do krainy wiecznej muzyki i niewiędnących kwiatów, tam  gdzie po pachnącej łące tańczy się na bosaka, gdzie tęcza wyrasta spod stóp każdego poranka... i gdzie nic już nie boli.
 Nie pójdę na twój pogrzeb... Niepotrzebna tam baba która bluźni bogom... Usiądę cicho w kącie pokoju i będę ryczeć... Ciebie zapamiętam radosną (czasem ci się to zdarzało)...

   

88- Człowiek z platyny...

    Są w moim życiu chwile, które coś mi rujnują a potem przychodzi taka zupełnie inna i stawia mnie do pionu, otrzepuje z kurzu i wyciera niepotrzebne łzy...
    Pod koniec kwietnia upadłam boleśnie ale gdy opuściłam mury szpitala- wiedziałam, że na mnie nie ma mocnych.
    Jeszcze dwa tygodnie temu samodzielne przejście 100 kroków było dla mnie nie lada wyczynem... Tymczasem w ostatni poniedziałek nie zawahałam się wyruszyć na wyprawę  do Gdańska...(oczywiście że nie na piechotę..!)
     Co mnie tam ciągnęło..?

      W Filharmonii na Ołowiance chciałam pogratulować i wręczyć kwiaty zdobywczyni tytułu "Człowiek Roku 2018".
Wpierw jednak musiałam przeczekać część poświęconą na  "Top produkty". 
  Na scenie zjawiło się kilku laureatów płci męskiej by odebrać swoje nagrody... 
(wiadomo, że za sukcesem każdego mężczyzny stoi silna kobieta... zatem pytam: gdzież one..???)

I oto nadszedł  moment, dla którego porzuciłam wygodne i bezpieczne miejsce w domu.

     Decyzją Kapituły „Dziennika Bałtyckiego”, prestiżowy tytuł Człowieka Roku 2018 otrzymała niezwykła kobieta: Elżbieta Tatarkiewicz-Skrzyńska – sanitariuszka Powstania Warszawskiego - za piękną lekcję patriotyzmu oraz szacunku do historii, człowieka i życia.

Przyjęcie statuetki, owacje na stojąco i  zejście ze sceny...
       Dopiero wtedy mogłam do niej dojść a za mną reszta jej fanklubu: Agata, Dorota, Przemysław, prezydent Jacek Karnowski  i jeszcze ktoś... i jeszcze...
 Można Elżbietę nazywać człowiekiem z żelaza lub marmuru... ale ja mówię o Niej:  "Człowiek z platyny"...

87- Kto wcisnął czerwony guzik..?

    Dawno, dawno temu,  gdy jeszcze nie byłam emerytką-  syn podrzucił mi konsolę i  grę dla dzieci...
    Minęło kilka lat a ja zaczęłam odczuwać niedosyt...   nie miałam więc oporów aby w ten wirtualny świat wejść głębiej.
     Babcia grająca w pająka czy w wirtualnego brydża nikogo już nie dziwi... ale taka co to nie zawaha się pociągnąć za spust lub rzucić nożem aby wyeliminować przeciwnika -to już mała sensacja.
   I wszystko by sobie tak cicho funkcjonowało, gdyby KTOŚ  z naszego uniwerku nie wcisnął czerwonego guzika  i nie ruszył medialnej lawiny ze mną w roli głównej. 

    Najpierw filmik Marcina Jankowskiego  https://www.youtube.com/watch?v=4Nu9EXg8YDw 
 potem "Dziennik Bałtycki", "Wysokie Obcasy", a kilka tygodni temu- "Newsweek"...
     Jak do tego dodać umieszczenie wywiadu ze mną na stronach Sopockiego Muzeum- http://sopocianie.muzeumsopotu.pl/relacja/bogumila-bartnicka 
to pomyśleć by można, że  tego nie da się udźwignąć... ale -jak widać-  wytrzymała ze mnie bestia.

Dziękuję więc  Monice J. z Dziennika, Dorocie K.. z W.O, Małgorzacie Ś.  z Newsweeka, Aleksandrze K. z Muzeum Sopotu i kilku innym dziennikarzom  n.p.  Polsatu, którzy zagościli w moich skromnych progach...
 

86- Szukanie człowieka...

Sporo już tu napisałam o moim uniwerku dla babć i o liceum w którym czuję się o wiele lat młodsza, i o tym, co się dzięki temu zdarzyło- a przecież nie musiało.
...Może czas przedstawić dwie osoby, których bym nie poznała, gdyby nie sopocki UTW  i które wniosły  do mojego życia coś nowego, dzięki nim inaczej widzę to co było, co jest i co jeszcze może się wydarzyć.
   Z  natury jestem samotnikiem i najbardziej odpowiada mi towarzystwo własnej osoby... ale kilka lat temu zrozumiałam, że czegoś mi braknie... czegoś widzieć żądam... że oprócz siebie samej - brakuje mi innego człowieka..!
  Najpierw poznałam Przemka - mojego wykładowcę...

Młody i niepozorny z wyglądu - nie zapowiadał swoją obecnością niczego nadzwyczajnego...
Ot, pacholę... chudzinka taka ale z głową pełną wiedzy i pomysłów- tylko co tam mnie do niego..?
Co mu zawdzięczam..? Może to, że stałam się bardziej "JA"... to, że wzięłam się za bary z moim lękiem, wieloma  kompleksami i wygrywam tą bitwę, i to jeszcze, że -może całkiem nieświadomie- wskazał mi kilka  - (do tej pory dla mnie zamkniętych) - drzwi,  które udało mi się wyważyć  paroma kopniakami... i teraz nie boję się iść dalej.

Następna była Dana. Jak na seniorkę zbyt młoda...takie nieprzeciętne  50 + vat.  Kobieta o silnej osobowości, uparta w sobie i otwarta na innych, żwawa i czasem humorzasta ale pełna energii i pomysłów... baba z sercem na dłoni.
   W obliczu choroby, która zabija setki tysięcy osób- pokazała, że jest silna kiedy trzeba...  ale miewała też chwile słabości. Potrzebowała wsparcia ale i sama była (i jest) wsparciem dla innych...
                  No i uśmiecha się teraz coraz częściej- tak jak i ja.

85- Dziesiąty kwiecień - dzień wyjątkowy

    
 Wiele lat temu  10 kwietnia  urodziła się wyjątkowa osoba- Elżbieta Tatarkiewicz- Skrzyńska (poczytaj sobie o niej w poprzednich wpisach).
 A niespełna dekadę temu, dziesiątego kwietnia w katastrofie smoleńskiej, śmiercią niepotrzebną zginęła inna ważna kobieta  to Izabela Jaruga Nowacka...
 Tymczasem ja, właśnie dziesiątego -  po raz kolejny ubrana w  kubraczek utkany z resztek pewności siebie, czytałam swoje wiersze... tym razem w Sopotece.

    Niewiele nowych utworów przybyło gdyż odwieczny brak czasu nie pozwala mi na pisanie... niewiele też nowych twarzy mogłam zobaczyć na widowni.
Sopoteka nie zadbała o to, by owo wydarzenie zareklamować, że o wyciszeniu gwaru za tekstylną ścianką - nie wspomnę.. a przecież poezja potrzebuje ciszy.
Postanowiłam więc, że będzie to mój ostatni wieczorek poetycki...
Każdy powinien wiedzieć, w którym momencie zejść ze sceny... 

84- Szkoła, belfrzy i uczniowie...

     Już dawno spostrzegłam, że mój czas skurczył się niczym wyjęty z wrzątku moherowy berecik... więc nadmiar wydarzeń nie pozwalał mi na stabilizację... Bez kalendarza i zegarka zwyczajnie bym się pogubiła.

     Kolejny dzień otwarty w moim ulubionym sopockim liceum wyznaczono na pierwszą środę kwietnia...
Tym razem wszystko szło normalnie... Goście robili wrażenie  poukładanych i statecznych, oprócz jednorożca, pudla i niemowlaka nie spotkałam żadnych przebierańców czy cudaków...  Mój Rayman2 nie pozwolił się zainstalować na nowej wersji systemu no i nie było popcornu.

Pocieszała mnie tylko możliwość przytulenia się do Stefana w pracowni biologicznej...

    W niedzielę, zamiast wypoczywać - wypad do Ergo Areny na "Dekalog szczęścia", skąd zostałam prawie porwana na gdańską starówkę aby móc solidaryzować się z nauczycielami, uczniami i ich rodzicami...
   Tylko Neptun samotnie się temu przyglądał i milczał... nie zjawił się nikt odpowiedzialny za ten cały bałagan w szkolnictwie - bojąc się zapewne zdeterminowanych demonstrantów. Natomiast w pobliżu wartę pełnił policyjny radiowóz z obsadą...

                                                                                                                                                                                                    

83- Elżbieta spełnia marzenia.

To było ponad 60 lat temu... W telewizji królował czarno-biały obraz, dentyści  i studia były prawie za darmo, w szkole na długiej przerwie można było się napić ciepłego mleka... a dzieci nie dzielono na te bogatsze i te biedniejsze.
 Był też piękny zwyczaj honorowania wielkich oraz sławnych ludzi.
Gdy jakiś artysta czy inny wielki człowiek już miał zejść ze sceny- wbiegała na nią mała dziewczynka w krakowskim stroju z kwiatami...

 https://www.youtube.com/watch?v=3aRz0IVMuW8 

Jako dziecko marzyłam aby być taką małą dziewczynką w kwiecistym wianuszku i białych skarpetkach...  W moim posiadaniu był już krakowski, wyszywany cekinami serdaczek.
 Niestety... gdy mama wysłała prośbę do Opery Leśnej- dostaliśmy odpowiedź, że dziecko (czyli ja) już przekroczyło wiek obowiązujący do tej roli ... czyli grzecznie oznajmiono nam, że JUŻ JESTEM ZA STARA...

   Mijały dekady... Oswoiłam się z myślą, że musi mi wystarczyć to, co mam na wyciągnięcie ręki i na nic więcej nie mogę już liczyć.
Ale nic nie trwa wiecznie. Każdy ma szansę na spotkanie swojego Staronia i wtedy życie powoli zaczyna nabierać innych kształtów.
Niech mi dzisiaj ktoś powie, że jestem na coś za stara, to każę mu spadać na drzewo banany prostować.
Czemu wspominam tamten czas i co on ma wspólnego z Uniwerkiem dla babć..?

To właśnie na UTW poznałam osobę, która w moim sercu zameldowała się na pobyt stały.

Elżbieta Tatarkiewicz Skrzyńska, żołnierz powstania warszawskiego, bratanica polskiego filozofa Władysława Tatarkiewicza... za kilka dni skończy 95 lat.
29 marca do auli II L.O.  przyszło wiele osób... licealistów i tych, którzy kpiąc z metryki- wciąż młodymi pozostają.
Elżbieta mówiła długo, składnie i z pamięci....
Niektórzy z taką uwagą słuchali jej słów, że gdyby im pozdejmować skarpetki- nawet by się nie zorientowali....

A gdy skończyła - podeszłam do niej z wielokolorowym bukietem... bo nie chciałam by to były kwiaty w barwach narodowych ale ojczyźnianych...
  Tego dnia spełniło się moje kolejne dziecięce, dawno zapomniane  marzenie.

Dziękuję ci Elu, za to że JESTEŚ...!!!
 

82-Babski sejmik...

To była długa i prawie bezśnieżna zima...
 Zegary jak szalone pędziły do przodu a notatki w kalendarzach zajmowały coraz więcej miejsca.
  W wigilię mojego pierwszego dnia wiosny czyli 7 marca, gościłam u siebie kilka  seniorek... były sałatki , śledziki , wermucik, ciasto i śliczne kwiaty od Zuzi...
Ale najważniejszy był nastrój... Trochę wariacki-ale kto nam zabroni wychodzić poza ustalone -(przez nie wiadomo kogo)- ramy.
Nam po prostu JUŻ WOLNO..!
Więc nie pytajcie mnie: "dlaczego to tak?", bo wam odpowiem: "a dlaczego nie..?".

Nie obyło się bez akcentów łazienkowej parapetówki, więc Dana zawładnęła moim sedesowym "tygrysem" a ja miałam okazję pochwalić się  złotym kutasikiem...

Tylko Zuzia się nam gdzieś zagubiła... Trudno, ktoś przecież musiał focić..!

81- Nasze dzieciaki...

"...wszystkie dzieci nasze są... " - śpiewała Majka Jeżowska,  ale oprócz naszych są również te trochę najszejsze.. n.p. młodzi filozofowie z II L.O.
Od czasu gdy zostałam zakonnicą u "Feniksa" to już piąty rocznik został poprowadzony na U.G. celem filozoficznych tortur w postaci esejów i testów.
  Od wyników tych zmagań zależeć będzie, kto pojedzie do Wa-wy na finały.

Elżbieta wsparła ich swoim mądrym słowem a Vitia- talentem.

Co robiły w czasie oczekiwania sopockie seniorki z Zakonu Feniksa ..?
Trzymałyśmy kciuki, słaliśmy dobre myśli i nie wątpiłyśmy, że wszystko będzie O.K.
Taka piękna wiosenna sobota w połowie lutego więc nic nie miało prawa się zepsuć.
Ale gdy padła propozycja wypadu do "Manekina"- zapomniałyśmy o trzymaniu kciuków... wszak przepyszne naleśniki nr.2  to dla niektórych prawie tradycja.